چشمان ِ پدرم
  
  اشک را نشناختند
چرا که جهان را هرگز
  
  با تصور ِ آفتاب
  
  تصوير نکرده بود.
مي‌گفت «عاری» و
  
  خود نمي‌دانست.

فرزندان گفتند «نع!»
ديری به انتظار نشستند
از آسمان سرودی برنيامد ــ

قلاده‌هاشان
  
  بي‌گفتار
  
  ترانه‌يي آغاز کرد

و تاريخ
توالي فاجعه شد.
۱۳۴۹