- آيا هنگام نوشتن خواننده ايده‏آلى را در نظر داريد و براى او مى‏نويسيد؟
       - نه. آن‏كه براى مخاطب «خود» مى‏نويسد صاحب داعيه است. من داعيه‏ئى ندارم و فقط براى كشف خودم مى‏نويسم. نانى است كه براى سفره خود مى‏پزم اما اگر اين نان به مذاقى خوش آيد، با آن، دوستِ همسفره هم ذائقه‏ئى به دست مى‏آرم. منِ من ضمير خواننده مى‏شود و مرا به توها و اوها تبديل مى‏كند. زيبا است كه كسى با ديگران، با همه، ضمير مشتركى پيدا كند. زيباتر از اين چيزى هست؟ - اگر هدف نويسنده جز اين باشد بايد به حالش گريست. بازار خودفروشى از آن راه ديگر است.
 
                   من تمامى مردگان بودم:
                   مرده پرندگانى كه مى‏خوانند
                   و خاموشند،
                   مرده زيباترين ِجانوران‏
                   بر خاك و در آب،
                   مرده آدميان همه‏
                   از بد و خوب.
 
                   من آن‏جا بودم‏
                   در گذشته‏
                   بى سرود. -
                   با من رازى نبود
                   نه تبسمى‏
                   نه حسرتى‏
 
                   به مهر
                         مرا
                          بى گاه‏
                                در خواب ديدى‏
                   و با تو
                   بيدار شدم.